Os Pinos.

¿Qué din os rumorosos

na costa verdecente

ao raio transparente

do prácido luar?

¿Qué din as altas copas

de escuro arume arpado

co seu ben compasado

monótono fungar?

Do teu verdor cinguido

e de benignos astros

confín dos verdes castros

e valeroso chan,

non des a esquecemento 

da inxuria o rudo encono;

desperta do teu sono

fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos

a nosa voz entenden

e con arroubo atenden

o noso ronco son,

mais sóo os iñorantes

e féridos e duros, 

imbéciles e escuros

non nos entenden, non.

Os tempos son chegados 

dos bardos das edades

que as vosas vaguedades

cumprido fin terán;

pois, donde quer, xigante

a nosa voz pregoa

a redenzón da boa

nazón de Breogán.

Teus fillos vagorosos

en que honor soo late,

a intrépido combate

dispondo o peito van;

se, por ti mesma, libre

de indigna servidume

e de oprobioso alcume,

rexión de Breogán

Á nobre Lusitania

os brazos tende amigos,

ós eidos ben antigos

con un punxente afán;

e cumpre as vaguedades

dos teus soantes pinos

duns máxicos destinos,

¡oh, grei de Breogán!

Amor da terra verde,

da verde terra nosa,

acende a raza briosa

de Ousinde e de Froxán;

que aló nos seus garridos

xustillos, mal constreitos,

os doces e albos peitos

das fillas de Breogán;

que á nobre prole insinen

fortísimos acentos,

non mólidos concentos

que ás virxes só ben están;

mais os robustos ecos

que, ¡oh, patria!, ben recordas

das sonorosas cordas

das arpas de Breogán.

Estima non se alcanza

cun vil xemido brando;

calquer requer rogando

con voz que esquecerán;

mais cun rumor xigante,

subrime e parecido

ao intrépido sonido

das armas de Breogán.

Galegos, sede fortes,

prontos a grandes feitos;

aparellade os peitos

a glorioso afán;

fillos dos nobres celtas,

fortes e peregrinos,

luitade plos destinos

dos eidos de Breogán

Autor: Eduardo Pondal